Ο δημοφιλής ηθοποιός, σε λίγες μέρες, θα γίνει πρώτη φορά πατέρας, και μάλιστα εν μέσω κορωνοϊού. Στη συνέντευξή του μας αποκαλύπτει το φύλο του παιδιού που περιμένει με τη σύντροφό του, τις αγωνίες, τους φόβους του, αλλά και τι δεν θα ήθελε να πάρει το παιδί του από εκείνον.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΡΙΦΤΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (ΑΡΧΕΙΟ)

Είναι περασμένες 11 το βράδυ, όταν μιλήσαμε και κάναμε την συνέντευξή μας. Έξω έχει 24 βαθμούς και ο Αλέξανδρος βρίσκεται μόνος του στο μπαλκόνι του σπιτιού του, στο κέντρο της Αθήνας. Η σύντροφός του, Λένα Δροσάκη, βλέπει μία σειρά στο Netflix. «Δεν με περιμένει να το δούμε μαζί, το προχωράει μόνη της», μου λέει γελώντας. «Άντε, έλα να τελειώνουμε, να προλάβω!». Όσα χρόνια γνωριζόμαστε με τον Αλέξανδρο, πρώτη φορά κάνουμε συνέντευξη και δεν ξεκινάμε από τα επαγγελματικά του – το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τόση αμηχανία πια αφού, το τελευταίο δίμηνο όλα άλλαξαν κι επέβαλαν μία άλλη πραγματικότητα στη ζωή όλων. «Αυτοί οι μήνες ήταν περίεργοι για μένα», μου εξηγεί. «Έγινε κάτι που μοιάζει με κύκλο για μένα. Στην αρχή το σώμα μου μού ζητούσε επειγόντως διακοπές, είχα κουραστεί πολύ, οπότε η καραντίνα μο;y ήρθε “κουτί”. Ήταν σαν ένα δώρο για μένα. Διάβασα πολλά βιβλία, έκανα γυμναστική, είδα άπειρες σειρές και ταινίες. Την πρώτη βδομάδα κάθισα και ξεκουράστηκα. Όταν τελείωσε η πρώτη εβδομάδα, ήρθε η βαρεμάρα και, αμέσως μετά, έφτασε η αγωνία, με τα πολλά ερωτήματα: “Tι είναι αυτός ο ιός;”, “τι μέλει γενέσθαι;”, “πότε θα τελειώσει όλο αυτό;” και ήρθε και ο φόβος…».

Αυτό το διάστημα ανακάλυψες πράγματα για τον εαυτό σου, που δεν τα ήξερες; Πολλοί κάνουν λόγο για ενδοσκόπηση…

Όχι, δεν έμαθα τίποτα. Δεν μαθαίνει κάτι κάποιος για τον εαυτό του με το να κλείνεται στο σπίτι του. Μπορείς να μάθεις πράγματα για σένα, αρκεί να το θέλεις, ακόμα κι αν βγαίνεις κάθε βράδυ έξω στα μπουζούκια. Είναι ένας μύθος αυτό με τον εγκλεισμό. Περισσότερο σαν φυλακισμένος αισθάνεσαι μάλλον. Όποιος θέλει να μπει σε μία τέτοια διαδικασία ενδοσκόπησης, μπαίνει και χωρίς την καραντίνα. Κάνω ψυχοθεραπεία τα τελευταία χρόνια και ίσως γι’ αυτό δεν με ωφέλησε σε κάτι η καραντίνα. Αντίθετα, είδα με άλλους ότι ο εγκλεισμός τούς έβγαλε αγωνίες, φοβίες και θυμό, ενώ άλλοι ανακάλυψαν τον διαλογισμό.

Υπήρχε φόβος στο σπίτι, δεδομένης της προχωρημένης εγκυμοσύνης της συντρόφου σου;

Φυσικά και υπήρχε, ειδικά στην αρχή. Μα, δεν είχαμε δεδομένα, δεν ξέραμε τι να κάνουμε σε μία τέτοια περίπτωση, όταν μία γυναίκα μένει έγκυος μέσα στον κορωνοϊό. Κι ό,τι μαθαίναμε ήταν συγκεχυμένα. Μετά κάπως ηρεμήσαμε όταν μάθαμε ότι αυτός ο ιός δεν προσβάλλει το μωρό, αν μη τι άλλο, έγιναν και κάποιες γέννες από μητέρες που νοσούσαν και τα παιδιά τους ήταν μια χαρά. Αλλά φοβηθήκαμε, προσέχαμε πάρα πολύ. Δεν αναθαρρήσαμε, ούτε βγαίναμε έξω. Άντε καμιά βόλτα το βράδυ κοντά στο σπίτι, ένα γύρο, και μετά πάλι μέσα. Δεν συναντούσαμε κανέναν. Άσε που δοκιμάστηκε και η σχέση μας πολύ.

Πέρασε σε άλλο επίπεδο;

Ναι και θα σου πω το γιατί. Με τη Λένα δεν είναι ότι είμαστε δέκα χρόνια μαζί. Ως ζευγάρι, παρά τις δυσκολίες του εγκλεισμού, νομίζω τα καταφέραμε καλύτερα από ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Όταν δουλεύαμε και οι δύο και γυρίζαμε αργά το βράδυ, συναντιόμασταν για λίγο. Η ρουτίνα μάς ξεπερνούσε. Ξαφνικά αυτό άλλαξε. Ήμασταν μαζί 24 ώρες το 24ωρο, στο ίδιο σπίτι, κι εκεί θα μπορούσε να δημιουργηθεί και μία άλλου είδους ένταση και να αποκαλυφθεί στα μάτια του άλλου καλύτερα ο σύντροφός του. Σε εμάς μας έκανε πολύ καλό, μας έδεσε και βγήκαμε πιο ισχυροί. Ίσως «φταίει» και το ότι υπάρχει κι ένα παιδί, οπότε με έναν τρόπο, ήμασταν τρεις. Δεθήκαμε με τη Λένα και το μωρό ακόμα πιο πολύ και γίναμε «οικογένεια».

Όλο αυτό που ζούμε, έκλεψε κάτι από τη χαρά και τα όνειρά σας;

Ναι, διότι υπάρχει μία θλίψη, μία παγωμάρα παντού. Με όσους συζητώ, μου λένε «τι θα γίνει μετά;». Ξέρουμε ότι σταμάτησε η καραντίνα, αλλά είμαστε στη φάση που ρωτάμε «και τώρα τι γίνεται;». Ο κλάδος μας ήταν από τους πρώτους που σταμάτησαν να δουλεύουν και θα είναι από τους τελευταίους που θα ξεκινήσουν να εργάζονται. Είμαστε στον «αέρα» έτσι κι αλλιώς, πάντα είχαμε την ανασφάλεια της δουλειάς. Είμαι 25 χρόνια στο θέατρο και το ξέρω αυτό. Όμως ζούμε κάτι άλλο, κάτι χειρότερο, που δεν ξέρω πώς θα αλλάξει, και πώς θα μεταβληθεί και η ψυχολογία του κοινού: πώς θα έρθει το κοινό στο θέατρο, αν φοβάται; Τα μέτρα που βγήκαν δεν είναι μέτρα, είναι ημίμετρα. Θα πληγεί ο κλάδος ανεπανόρθωτα. Θα δούμε ποιοι θα αντέξουμε. Δεν φοβάμαι που δεν θα υπάρχει δουλειά το καλοκαίρι τόσο, όσο το τι θα γίνει τον προσεχή χειμώνα. Στην Αγγλία και στην Αμερική, δήλωσαν ότι δεν θα λειτουργήσει τίποτα πριν το 2021. Κάτι δείχνει αυτό. Μας έκαναν να αισθανθούμε σαν επαίτες κι αυτό είναι το θλιβερό. Έλεγαν εκφράσεις όπως «γκρινιάζουν οι καλλιτέχνες» ή «παραπονιούνται συνεχώς». Δεν είμαστε επαίτες!

Εσένα, όμως, οι υποχρεώσεις σου, λόγω του παιδιού που περιμένετε, αυξάνονται… Αισθάνεσαι φόβο για τον βιοπορισμό σου; Θα σκεφτόσουν να κάνεις κάτι άλλο;

Επειδή πάντα ήμουν πολύ ενεργός στο επάγγελμά μου, ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω κάτι άλλο. Κι όσες φορές μου πέρασε από το μυαλό να ασχοληθώ με το επιχειρείν, πάντα έκανα πίσω γιατί δεν το κατείχα. Και βλέπω τώρα ανθρώπους και φίλους μου που είναι στο επιχειρείν, να λένε «θεωρητικά είμαστε επιχειρηματίες, είμαστε υποψήφιοι άνεργοι». Ελπίζω να δοθεί η δυνατότητα να δουλέψουμε και να στήσουμε δουλειές.

Έχεις κανονίσει κάτι για του χρόνου;

Όχι, δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε θέατρο, ούτε τηλεόραση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μέσα στον Μάιο θα ολοκληρωθούν τα γυρίσματα του «Αν ήμουν πλούσιος» του ΑΝΤ1, άλλα πέντε ή έξι επεισόδια.

Η πατρότητα είναι ο πιο δύσκολος «ρόλος» που καλείσαι να παίξεις;

Δεν το βλέπω σαν «ρόλο», αλλά ως μία άλλη κατάσταση. Ο Neil Simon, λέει «Όλοι οι ρόλοι είναι πιασμένοι, παίξε τον εαυτό σου!». Οπότε, περιμένω πώς και πώς το παιδί, να ζήσω αυτή τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Έχω τρακ, έχω άγχος, αλλά πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά.

Σε παλαιότερη συνέντευξή μας, μου είχες πει ότι είσαι άντρας «παλαιάς κοπής». Ως πατέρας, θα είσαι έτσι;

Ε, δεν θα είμαι και με τη βέργα! (γελάει) Σίγουρα θα είμαι δίπλα στο παιδί μου, να το στηρίζω και να το αγαπώ. Δεν θέλω να το καταπιέζω σίγουρα, όμως, ξέρω ότι θα κάνω κι εγώ λάθη, διότι δεν υπάρχει «σχολή γονέων». Όλοι μου λένε ότι θα αρχίσω να του λέω πράγματα, αλλά και να κάνω, αυτά που μας έκαναν και οι δικοί μας γονείς σε εμάς. Υπάρχει μία μίμηση. Εγώ νομίζω ότι το παιδί μου θα μου μάθει πώς να είμαι ως γονιός, θα με διδάξει.

Τι είναι αυτό που δεν θες με τίποτα να πάρει από σένα το παιδί σου;

Να μην είναι ατσούμπαλος και ξεχασιάρης. Πρακτικά πράγματα, δηλαδή. Εγώ ξεχνάω τα κλειδιά μου και φεύγω ή μπορεί να αφήσω ανοιχτό το φως του μπάνιου. Τώρα θα μου πεις, είναι ελαττώματα αυτά; Όχι, εντάξει. Αλλά ας μη μου τα πάρει αυτά. Θέλω να είναι πειθαρχημένος, όπως είμαι κι εγώ στη δουλειά μου και να γίνει καλός άνθρωπος.

Επομένως περιμένετε αγοράκι;

Ε, ναι! Αγοράκι περιμένουμε.

Όνομα έχετε βρει;

Κάπου έχουμε καταλήξει, αλλά δεν είναι σίγουρο ακόμα, το σκεφτόμαστε. Δεν τρελαινόμαστε με αυτό το κομμάτι. Μας ενδιαφέρει πρώτα να πάνε όλα καλά, να έρθει στον κόσμο, να γνωριστούμε.

Πρόσφατα, πάντως, δημοσιεύτηκε η αναγγελία του γάμου σου με τη Λένα και αναφέρει ότι θα γίνει η τελετή στην Πάτρα. Είναι κάτι που θα γίνει άμεσα;

Ναι, θα γίνει ο γάμος. Τώρα το «άμεσα» είναι σχετικό. Εννοώ ότι δεν έχουμε ορίσει συγκεκριμένη ημερομηνία, αλλά είναι κάτι διαδικαστικό, λόγω του μωρού που έρχεται.

Επομένως, αυτή τη στιγμή, μιλάμε για πολιτικό γάμο, και όχι θρησκευτικό;

Ο θρησκευτικός θα γίνει σίγουρα πιο μετά. Κάποια στιγμή θα τον κάνουμε οπωσδήποτε.

ΕΝΘΕΤΑ

«Περιμένω πώς και πώς το παιδί, να ζήσω αυτή τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Έχω τρακ, έχω άγχος, αλλά πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά»

«Μας έκαναν να αισθανθούμε σαν επαίτες κι αυτό είναι το θλιβερό. Έλεγαν εκφράσεις όπως “γκρινιάζουν οι καλλιτέχνες” ή “παραπονιούνται συνεχώς”. Δεν είμαστε επαίτες»

Πηγή : philenews.com