Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα καταπράσινο δάσος, γεννήθηκε ο πιο μίζερος δράκος. Ούτε κι ο ίδιος καταλάβαινε γιατί στ’ αλήθεια υπήρξε τόσο απεχθής, για ποιον ακριβώς λόγο τα υπόλοιπα ζώα τον κοιτούσαν με μια σχετική απαξίωση.

Εάν βέβαια ταξίδευε πίσω στον χρόνο θα θυμόταν τους τρυφερούς γονείς του να παρατηρούν κάθε του κίνηση, να ψαχουλεύουν ψεγάδια στα παρθενικά του βήματα και στους δειλούς του φθόγγους.

Όταν ο ήρωάς μας αντίκρισε για πρώτη φορά την αφεντιά του στον καθρέφτη, δεν πρόλαβε να εξάγει και σπουδαία συμπεράσματα. Για την ακρίβεια το είδωλό του του φάνηκε σχεδόν συμπαθητικό αλλά η φωνή της μαμάς δράκαινας –που ατυχώς αργότερα ταυτίστηκε με τη φωνή του υποσυνειδήτου του- τον επανέφερε ευθύς αμέσως στη σκληρή πραγματικότητα.

Η κορμοστασιά του απείχε πολύ από το ορθό, η οδοντοστοιχία του επ’ ουδενί θα χαρακτηριζόταν τέλεια και το χαμόγελό του φάνταζε τουλαχιστον αδέξιο. Ο μικρός δράκος τόλμησε τότε να προβάλλει τις αντιρρήσεις του αφού πράγματι πίστευε πως τα δόντια του κουβαλούσαν την ιδιαίτερη γοητεία τους. Εξάλλου, η καμπούρα του θα διορθωνόταν σταδιακά και το χαμόγελο σκορπά πάντα μια ομορφιά στο σύμπαν ανεξαρτήτα από το πόσο άχαρα σχηματίζεται στα χείλη.

Η μητέρα όμως επέμενε. Με τον καιρό μάλιστα οδηγήθηκε και σ’ ένα σωρό άλλες διαπιστώσεις για το τέκνο της. Υπογράμμισε την ατσούμπαλη φύση του, την αδιανόητη τεμπελιά του, την εξοργιστική τάση του να παριστάνει τον συνήγορο των αδυνάτων.

Ο πατέρας δράκος τίποτε άλλο δεν έκανε από το να σιγοντάρει, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, τις ετυμηγορίες της αξιότιμης συζύγου του. Βλέπετε, είχε γεννηθεί δειλός κι ούτε που διανοείτο ν’αντιταχθεί στην αρχηγό της μικρής του αγέλης.

Εξάλλου – σκεφτείτε το – αν γινόμαστε παθητικοί δέκτες επίμονων χαρακτηρισμών, σταδιακά τους ασπαζόμαστε κιόλας, αντικρίζουμε την πραγματικότητα με τους διαστρεβλωμένους φακούς των πεποιθήσεων που με την ανοχή μας υφαίνονται.

Κι ο μικρός δράκος μεγάλωνε μ’ ένα τεράστιο βάρος στις πλάτες του, με την ενοχή πως δεν πληρούσε τις ιδανικές προδιαγραφές κατασκευής. Απέφευγε τη στενή συναναστροφή με τα υπόλοιπα ζώα. Στο βάθος υποψιαζόταν πως η μαμά δράκαινα είχε δίκιο, πως μόλις ο στραβός του χαρακτήρας έβγαινε στην επιφάνεια, το πλήθος θα διασκορπιζόταν άτακτα στα διάφορα σημεία του ορίζοντα.

Τα χρόνια κυλούσαν κι ο φόβος κρατούσε την πιο πιστή συντροφιά στον ήρωά μας. Περπατούσε πάντα σκυφτός γυρεύοντας στο έδαφος τις χαμένες του ρίζες κι αποφεύγοντας τα τυχόν αποδοκιμαστικά βλέμματα των γύρω του.

Ένα βράδυ η κοφτή ανάσα δοκίμαζε τις αντοχές του. Περιπλανιόταν για πολλή ώρα στο καταπράσινο δάσος των γκρίζων του αναμνήσεων. Η αίσθηση πως δεν άνηκε πουθενά θέριευε ξανά μέσα του κι ήταν μια αίσθηση τόσο γνώριμη όσο και αβάσταχτη.

Άξαφνα μπροστά του εμφανίστηκε – σχεδόν από το πουθενά – ένα μαύρο πρόβατο. Το χρώμα του υπήρξε ασυνήθιστο μα εκείνο παραδόξως έμοιαζε εξαιρετικά περήφανο για τη μοναδικότητά του. Χάιδεψε τρυφερά το κεφάλι του δράκου και του είπε:

«Μη νιώθεις ντροπή για τη διαφορετική σου φύση. Δε φταις εσύ που δεν αγαπήθηκες με τον τρόπο που λαχταρούσες. Βλέπεις, το οικογενειακό δέντρο κρύβει τις δικές του σκιές. Καταχωνιάζονται όλες σ’ ένα μαύρο μπαούλο και χάνονται στα βάθη του παρελθόντος.

Ωστόσο, ουδέποτε εξαφανίζονται. Ζουν στις χαρακιές της ψυχής, σε αυτές που ασυναίσθητα μεταφέρονται στους απογόνους. Μια σιωπηλή συμφωνία νοσηρότητας λοιπόν. Θα ξεφορτωθώ πάνω σου τις δυσλειτουργίες μου κι έτσι δεν θα χρειαστεί να τις αντιμετωπίσω. Μα για κάθε ξεχωριστή καρδιά που ασφυκτιά στο ψέμα, ένα ακόμη μαύρο μπαούλο αντικρίζει τον ήλιο. Για κάθε σκιά που ανασύρεται στο φως, μια κατάρα σπάει και μια νέα γενιά διεκδικεί το δικαίωμά της στην ελευθερία».

Το μαύρο πρόβατο σιώπησε για λίγο. Ύστερα κοίταξε επίμονα τον δράκο. «Είσαι έτοιμος ν’ ανοίξεις το μπαούλο;», τον ρώτησε με μια κάποια συγκίνηση.

Ο ήρωας μας ήξερε πως πια δεν μπορούσε να λογαριάζει γυρισμό, πως τα δάκρυα, η απόγνωση και τα στραβοπατήματα τον είχαν οδηγήσει ακριβώς στο σημείο που τώρα στεκόταν. Άρπαξε το οικογενειακό κειμήλιο μ’ ένα θάρρος που ξάφνιασε και την αφεντιά του ακόμη.

Σύντομα, κράτησε στα χέρια του ένα σκονισμένο βιβλίο. Από τις σελίδες του ξεπήδησε ο θρύλος των τρομαχτικών δράκων. Και τότε κατάλαβε. Οι πρόγονοί του βαθιά μέσα τους ντρέπονταν φριχτά για τη σκοτεινή καταγωγή τους. Ντρέπονταν τόσο που αναζητούσαν απεγνωσμένα τους κατάλληλους κρίκους στην οικογενειακή τους αλυσίδα, προκειμένου να προβάλλουν πάνω τους όσα συμπλέγματα κατωτερότητας βασάνιζαν φριχτά τους ίδιους.

Ο δράκος έγινε φίλος με το πρόβατο κι έφυγε μαζί του σ’ ένα άλλο, μακρινό, δάσος. Αμφισβήτησε το παρελθόν του και κέρδισε το παρόν του. Συμφιλιώθηκε με το αδέξιό του χαμόγελο και ξεδίψασε στην πηγή της ανοθευτης χαράς.

Πλέον ξέρει καλά πως το σύμπαν μας χρειάζεται τα μαύρα πρόβατα, τους δράκους των παραμυθιών, τις φωνές που ξεσκεπάζουν τις συγκαλυμμένες απάτες, τους επαναστάτες που αντικρίζουν κατάματα τις οδυνηρές σκιές.

Και τελικά το σπίτι μας δεν χτίζεται απαραιτήτως με δεσμούς αίματος μα με θεμέλια καρδιάς. Σπίτι μας νοείται κάθε ψυχή που μας ενέπνευσε, οποιοσδήποτε δρόμος μας οδήγησε στο κέντρο της ύπαρξής μας μα κυρίως το περίφημο μαύρο πρόβατο που αγάπησε το μαύρο του πείθοντάς μας πως αποτελεί ιερό καθήκον των θαραλλεών ν’ αγκαλιάσουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους για ό,τι ακριβώς είναι.

Πηγή : enallaktikidrasi.com

Ερωτευμένο θέλουν τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο διάφορα δημοσιεύματα τα οποία αναφέρουν ότι ο γνωστός κριτής και σεφ του Masterchef είναι full in love με γνωστή ηθοποιό από τις Αγριες Μέλισσες.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εκπομπής “Φωλιά των Κου Κου” διατηρεί δεσμό με την ηθοποιό Χρύσα Μιχαλοπούλου και μάλιστα εδώ και περίπου ένα χρόνο.

Ο φωτογραφικός φακός εντόπισε την νεαραή ηθοποιό μαζί με τον γνωστό σεφ, να απολαμβάνουν τον καφέ τους, πριν το lockdown. Όπως φαίνεται, πρόκειται για ένα πολύ διακριτικό και ταιριαστό ζευγάρι.

Η Χρύσα Μιχαλοπούλου είναι 23 χρόνων αποφοίτησε πριν από δύο χρόνια από δραματική σχολή και έπεσε στα βαθιά κατευθείαν αφού ενσάρκωσε την Αννα στο σίριαλ του ΑΝΤ1 «Η επιστροφή». Φέτος έκλεψε τις εντυπώσεις στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Φεγγάρι από χαρτί» των Ρέππα – Παπαθανασίου και φυσικά στις Αγριες Μέλισσες.

Πηγή : philenews.com

Έχετε ποτέ ακούσει τον όρο «υπερανδρισμός»; Είναι ένας όρος που αναφέρεται στον ακραίο και βλαβερό έμφυλο ρόλο που έχει δημιουργηθεί και ενθαρρύνεται από την κοινωνία – είναι αυτός που κάνει τους άνδρες να θεωρούν ότι το κλάμα είναι αδύναμο ή γυναικείο. Ο έμφυλος ρόλος που διδάσκει στους άνδρες ότι πρέπει να είναι σκληροί, δυνατοί και συναισθηματικά αδρανείς – και πρέπει να κυνηγούν, να κάνουν μπάρμπεκιου και να βλέπουν αθλητικά αντί να αναπτύσσουν μια υγιή σχέση με τα συναισθήματά τους.

Αυτή η τάση δεν είναι μόνο προβληματική, αλλά επίσης διαμορφώνει άνδρες που φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα φόβου ή ντροπής στους γύρω τους. Και έτσι κυριαρχεί μια κουλτούρα ανδρών που νιώθουν ότι πρέπει να κρύψουν βαθιά μέσα τους τα συναισθήματά τους – μια συνήθεια που μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, ακόμα και οργανικά προβλήματα υγείας.

Από πού προέρχεται η αντίληψη ότι «οι πραγματικοί άνδρες δεν κλαίνε»;

Όταν τα μικρά αγόρια μεγαλώνουν με την ιδέα ότι οι αληθινοί, πραγματικοί άνδρες δεν κλαίνε, ουσιαστικά τους λένε ότι η καταπίεση των συναισθημάτων είναι που θα καθορίσει την αρρενωπότητά τους. Σταδιακά, αρχίζουν να χάνουν την επαφή με τα συναισθήματά τους και πείθονται τελικά ότι δεν τα χρειάζονται. Συχνά, χάνουν και την επαφή με το ίδιο τους το σώμα.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι τα συναισθήματα είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης. Κάθε άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη τα νιώθει και η καταπίεσή τους μόνο βλαβερή αποδεικνύεται ασχέτως ατόμου, φύλου, φυλής και ηλικίας.

Λέγεται ότι οι άνδρες άρχισαν να δημιουργούν αλλά και να βιώνουν αυτή την «πραγματικότητα» από το 1800 και μετά στον Δυτικό κόσμο, αν και η χώρα μας έχει μια διαφορετική εξέλιξη σε αυτό. Θεωρείται επίσης ότι η Βιομηχανική Επανάσταση έπαιξε έναν αρκετά μεγάλο ρόλο σε αυτή την μεταστροφή. Μια άλλη θεωρία είναι ότι αυτή η τάση του υπερανδρισμού δημιουργήθηκε από τις μεγάλες βιομηχανίες και εταιρίες ώστε να αυξήσουν τις πωλήσεις τους.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτό το «ιδανικό» υπήρχε (και ακόμα υπάρχει έως ένα βαθμό) στις διαφημίσεις. Είναι η ίδια γραμμή των διαφημιστικών εταιρειών που στοχεύει ακόμα στις γυναίκες, στο να τις βοηθήσει να βρουν έναν «καλό» σύζυγο και τα αποτελέσματα είναι το ίδιο καταστροφικά.

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο βλαβερά ψέματα που μπορούμε να εισάγουμε στο μυαλό των μικρών παιδιών. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνουμε να δημιουργούμε ένα δυσλειτουργικό δίπολο ανάμεσα στη δύναμη και την ευαλωτότητα.

Η κλασική εξαρτημένη μάθηση στην παιδική ηλικία

Ο υπερανδρισμός ενθαρρύνεται από τη στιγμή που τα αγόρια γεννιούνται. Παραδοσιακά τους δίνονται παιχνίδια «αγορίστικα» (φορτηγά, υπερήρωες, στρατιωτάκια) και αποθαρρύνονται με πολλούς τρόπους από το να παίζουν με κούκλες, φορέματα ή οτιδήποτε θεωρείται αρκετά «κοριτσίστικο».

Αυτές οι βλαβερές ιδέες εισάγονται στο υποσυνείδητο των αγοριών πριν καν μάθουν να μιλούν. Η επιθετική επαφή ή τα αντίστοιχα αθλήματα εισάγονται στη ζωή τους και συχνά τους απαγορεύεται να συμμετέχουν στο παιχνίδι των κοριτσιών.

Στα μικρά παιδιά δίνονται αυστηροί έμφυλοι ρόλοι, κατευθύνσεις και κοινωνικές νόρμες πριν καν αποκτήσουν την ευκαιρία να εξερευνήσουν ποια παιχνίδια και δραστηριότητες τους αρέσουν. Με αυτό τον τρόπο, συγκεκριμένες συμπεριφορές ενισχύονται και επικροτούνται (σκληρότητα, δύναμη, ανθεκτικότητα) ενώ τα συναισθήματα δεν εκφράζονται σχεδόν ποτέ.

Όταν λοιπόν μαθαίνει κανείς ότι τα συναισθήματα είναι για τους αδύναμους, τους ευάλωτους, ή απλώς για τις γυναίκες, ενθαρρύνεται να επικρίνει όχι μόνο τον εαυτό του που τα νιώθει, αλλά και τους άλλους άνδρες ως ευαίσθητους. Στο τέλος, οι άνδρες απομένουν με την αίσθηση ότι δεν έχουν κανέναν στον οποίο να μπορούν να μιλήσουν και ότι δεν θα είναι αποδεκτοί αν μοιραστούν το τι νιώθουν. Και όταν το σώμα και ο νους μαθαίνουν να καταπιέζουν συνεχώς τα συναισθήματα, αναδύονται διάφορες αρνητικές επιδράσεις και συμπεριφορές, όπως κατάχρηση ουσιών, κατάθλιψη, άγχος, επιθετικότητα, ηττοπάθεια κλπ.

Οι υποκουλτούρες μάχονται ενάντια στον υπερανδρισμό

Καθώς οι νεότερες γενιές μεγαλώνουν μέσα στις δικές τους φιλοσοφικές ιδέες και με τη βοήθεια που προσφέρει η διασύνδεση μέσα από το διαδίκτυο, βλέπουμε όλο και περισσότερες υποκουλτούρες να δημιουργούνται, οι οποίες «αγκαλιάζουν» την ευαισθησία στους άντρες και αρνούνται την καταστρεπτική δύναμη του υπερανδρισμού σε παγκόσμια κλίμακα.

Οι άνδρες αρχίζουν να νιώθουν πιο άνετα σε χώρους που μέχρι πρότινος θεωρούνταν «γυναικείοι», όπως τα yoga studios ή τα κέντρα αισθητικής. Αρχίζουν να ανοίγονται στους φίλους τους και να μοιράζονται τα συναισθήματά τους με άλλους υποστηρικτικούς άνδρες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας βοηθούν να καταλάβουμε περισσότερα για την εμπειρία των αντρών, φέρνοντάς μας πιο κοντά και βοηθώντας μας συλλογικά να καταστρέψουμε ουσιαστικά αυτούς τους αυστηρούς έμφυλους ρόλους.

Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε, ο πολιτισμός μας όμως στρέφεται όλο και περισσότερο προς την ισότητα, την αποδοχή και το σεβασμό. Πολλοί νέοι γονείς επιλέγουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε πιο ουδέτερο περιβάλλον ως προς το φύλο. Δεν ενθαρρύνουν ούτε αποθαρρύνουν την επιθυμία του παιδιού να παίζει με συγκεκριμένα παιχνίδια ή να ντύνεται με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο.

Πηγή:

dailylife.com/article/the-big-lie-real-men-dont-cry