Ο Γιώργος Καπουτζίδης δίνει στο κυπριακό «Down Town» την πρώτη του συνέντευξη μετά τον τελικό του «The Vοice», και μιλά στον Αλέξανδρο Πρίφτη για την εμπειρία του, για όσα αγάπησε σε αυτό το παιχνίδι, την επιτροπή, τους παίκτες, ενώ αποκαλύπτει και τη συνέχεια της «Εθνικής Ελλάδος» που δεν παρακολουθήσαμε ποτέ.

Τι γεύση σου άφησε το «The Voice»;

Μια πολύ όμορφη και γλυκιά γεύση. Πέρασα πολύ ωραία, διασκέδασα, είδα να ξεδιπλώνονται μπροστά μου συναισθήματα από τις οικογένειες των παιδιών, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά, κι ένιωσα χρήσιμος. Ήμουν δίπλα τους, τους υποστήριζα. Από εκεί και πέρα αισθάνθηκα ελεύθερος – στην σκηνή ήμουν ο εαυτός μου και το απόλαυσα. Έδειξα άλλο ένα κομμάτι του εαυτού μου στον κόσμο, πολύ απλά και άνετα. Δεν πιέστηκα με κάτι. Ήταν φυσικό το αποτέλεσμα.

Πιστεύεις ότι τα παιδιά που συμμετείχαν, ακόμη και ο νικητής του «The Voice», θα μπορέσουν να κάνουν κάτι στον χώρο;

Κοίτα, δεν ξέρω αν το ζητούμενο είναι η δισκογραφία, αν και δεν πιστεύω ότι πρέπει να συνδέσουμε ένα talent show με μία μελλοντική καριέρα. Εγώ δεν θα το συνέδεα. Είναι ένα μουσικό παιχνίδι που έρχονται παιδιά για να επικοινωνήσουν το ταλέντο τους και, από εκεί και πέρα, κανείς δεν σου εξασφαλίζει την συνέχεια -ασχέτως της νίκης ή της θέσης του κάθε παίκτη. Ας το δούμε λίγο χωριστά. Μην το μπλέκουμε, ούτε να λέμε ότι ο νικητής θα είναι «ο νέος μεγάλος pop ή ροκ τραγουδιστής». Φυσικά, ο νικητής παίρνει δώρο ένα αυτοκίνητο κι ένα συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρία. Αυτό είναι πολύ καλό. Από εκεί που δεν είχε τίποτα, τώρα έχει πρόσβαση κάπου για να κάνει κάτι.

Όταν έμαθες τα μέλη της επιτροπής, πίστεψες εξ’ αρχής ότι θα δέσετε τόσο, ότι θα γίνετε μία παρέα;

Όταν τους είδα στην πρώτη τους πρόβα, καθόμουν στις κερκίδες του κοινού. Τους παρατηρούσα πώς μιλούσαν. Έκαναν πλάκα, ήταν άνετοι, χαλαροί. Ήθελαν να δεθούν μεταξύ τους και τα κατάφεραν. Πραγματικά δεν είχα καμία αμφιβολία για το ότι θα δέσουμε όλοι. Τρολάρανε ο ένας τον άλλον, αυτοσαρκάστηκαν και, παράλληλα, είχαν μία ευγένεια μεταξύ τους – και κυρίως απέναντι στα παιδιά. Αυτό που πέτυχε αυτή η επιτροπή ήταν ότι κατάφερε να αντιμετωπίσει τους παίκτες σαν φιλαράκια και όχι σαν κριτές που σηκώνουν το δάχτυλο και υποδεικνύουν αυστηρά τα λάθη. Δεν ήταν σοβαροφανείς, ούτε έπαιξαν σοβαρά τον ρόλο τους.

Ποιος κριτής θεωρείς ότι έκανε τις πιο σωστές επιλογές στο παιχνίδι;

Όλοι νομίζω. Αλλά, εκ του αποτελέσματος, ο Κωστής Μαραβέγιας είχε τέσσερις προκρίσεις στον τελικό. Οπότε, ίσως εκείνος τοποθέτησε στην «σκακιέρα» πιο σωστά τα «πιόνια» του.

Αν εξαιρέσεις το οικονομικό κομμάτι, ποια άλλη ανάγκη σου σού καλύπτει το να παρουσιάζεις τηλεοπτικά προγράμματα;

Κι εγώ το σκέφτομαι ώρες-ώρες! (γελάμε). Όταν κάτι είναι όμορφο, το κάνεις. Γι’ άλλους λόγους παρουσίασα το «Δεν έχω λόγια», για άλλους το «The Voice». Το πρώτο το έκανα επειδή από το κανάλι μου, το Mega, στα δύσκολα, κι ενώ υπήρχε αδυναμία στο να συνεχιστεί η «Εθνική Ελλάδος», μου ζήτησαν να το κάνω. Θέλησα να το κάνω για συναισθηματικούς λόγους. Για να στηρίξω τον σταθμό που με στήριξε στα πρώτα μου βήματα. Τώρα, το «The Voice» είναι κάτι άλλο. Είναι από τα ωραιότερα -για μένα το καλύτερο- που μπορεί να συμβεί σε έναν παρουσιαστή. Οπότε, γιατί να πω «όχι», στο ωραιότερο πρόγραμμα που έχω δει ποτέ στην τηλεόραση;

Ανταλλάξατε γνώμες και απόψεις με τη Δέσποινα Βανδή για το «The Voice»;

Ναι, μου είπε να το κάνω οπωσδήποτε. Πάντα έλεγε ότι ήταν ένα υπέροχο πρόγραμμα και ήταν υπέρ του να το παρουσιάσω.

Ενώ έχεις μεγάλη αγάπη για τη Eurovision, φέτος δεν θα είσαι στον ελληνικό τελικό. Γιατί;

Γιατί θα είμαι στο Βελιγράδι για το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου. Επίσης, κακά τα ψέματα, 2 Μαρτίου ήταν ο τελικός του «The Voice» και στις 6 η Eurovision. Ας τα δούμε και λίγο λογικά τα πράγματα. Εκτός του ότι είχα κλείσει νωρίτερα το ταξίδι, θα ήταν λάθος να το έκανα. Μιλάμε για πολύ κοντινές χρονικές αποστάσεις.

Πώς σου φαίνεται η επιλογή της Demy, να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον διαγωνισμό;

Εξαιρετική! Είμαι πολύ χαρούμενος με αυτή την επιλογή, αλλά και με την υπόλοιπη ομάδα, τον Δημήτρη Κοντόπουλο και τον Φωκά Ευαγγελινό. Είμαι σίγουρος ότι φέτος θα είναι μία πολύ καλή χρονιά για την Ελλάδα στη Eurovision.

Για να επανέλθω σε αυτό που μου είχες αναφέρει προηγουμένως για το Mega, πώς βλέπεις την τωρινή πορεία του, με τις συνεχείς επαναλήψεις, και την digea να απειλεί να ρίξει «μαύρο» στο κανάλι;

Ελπίζω ότι το «μαύρο» δεν θα έρθει ποτέ. Είναι μία άσχημη στιγμή. Το Mega ήταν το «σπίτι» μου κι ακόμα έτσι το νιώθω. Ήταν το κανάλι που έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ακόμη και ως τηλεθεατής που ήμουν, μου έμαθε και μου έδειξε όμορφες κωμωδίες, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μένα. Όλα είναι εκεί για μένα. Δεν πιστεύω ότι έχει τελειώσει, κι όσο υπάρχει ακόμα και με επαναλήψεις και το χαζεύω ελπίζω ότι κάτι θα γίνει. Κάθομαι το βράδυ και βλέπω το «Παρά Πέντε»… Για μένα αυτό το κανάλι δεν έχει πέσει ακόμα. Γιατί αν πέσει αυτό το περιβόητο «μαύρο», νομίζω ότι η τηλεόρασή μας θα έχει γίνει πολύ πιο φτωχή. Οι ωραιότερες αναμνήσεις που έχω ήταν στο Mega.

Με τι σκέψεις βλέπεις πια το «Παρά Πέντε»;

Σκέφτομαι τα backstage και γελάω. Χαίρομαι που βλέπω στον δρόμο παιδιά, που τότε ήταν αγέννητα, να παρακολουθούν σήμερα τη σειρά, με την ίδια χαρά και τρέλα που είχαν τα παιδιά τότε, το 2005-2007. Επιβεβαιώνεται αυτό που πίστευα από τότε, και που πολλοί μάλιστα έβγαιναν στα πάνελ κι έλεγαν ότι «το “Παρά Πέντε” είναι μία μόδα που θα ξεφτίσει τον άλλο μήνα» -δεν ξέρω πού είναι σήμερα αυτοί και τι κάνουν- ότι αυτό το πράγμα ήρθε για να μείνει. Και η αγάπη που του δείχνει ο κόσμος δεν θα στερέψει. Ήδη μεγαλώνει κι άλλη γενιά με αυτό το σίριαλ, μέχρι να γίνει σαν τις ελληνικές ταινίες που μεγαλώσαμε.

Πιστεύεις ότι έχεις κάνει καλή τηλεόραση;

Με το χέρι στην καρδιά, ναι. Το πιστεύω. Γι’ αυτό συνεχίζω και κάνω τηλεόραση. Επειδή νιώθω ότι, όσοι πιστεύουν στην καλή τηλεόραση, πρέπει να μείνουν σ’ αυτήν. Θέλω να ζήσω τη ζωή μου έτσι όπως τη θέλω, δεν θα την κουτσουρέψω, για να γράφω μόνο ή να παίζω. Αλλά, πιστεύω ότι είμαι στα όμορφα κομμάτια της τηλεόρασης.

Τελικά το φινάλε της «Εθνικής Ελλάδος» δεν θα το μάθουμε ποτέ;

Θα σου πω μόνο ότι ο Ρίτσαρντ δεν πέθανε, δεν τον πετύχαινε η σφαίρα. Και το φινάλε θα ήταν ότι, αυτές οι γυναίκες, τράβηξαν ένα δρόμο, πήραν ένα ρίσκο, και αποφάσισαν να επενδύσουν στις δικές τους δυνάμεις και στην αγάπη. Και βγήκαν νικήτριες.

Ισχύει ότι γράφεις νέο σίριαλ;

Είχα ξεκινήσει να γράφω κάτι, αλλά έχω δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Αν θα είναι ταινία τελικά, σίριαλ ή θεατρικό. Ακόμα δεν έχω καταλήξει.

Θα παίζεις εσύ σ’ αυτό;

Όχι. Αυτό που έχω αποφασίσει είναι να μην παίξω. Ιδανικά θα ήθελα να το γράψω και να το σκηνοθετήσω. Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να περάσω πίσω από την κάμερα και να δοκιμάσω και αυτό το ρόλο. Και προκειμένου να είμαι εκεί στο 100%, δεν θέλω να είμαι μπροστά από την κάμερα ή πάνω στο σανίδι. Όχι ότι δεν θα ξαναπαίξω, δεν λέω αυτό. Απλά, η επόμενη απόπειρά μου, όπου κι αν τη δείτε, θα ήθελα να συνδυαστεί με τη σκηνοθεσία.

Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, θα έγραφες περισσότερο;

Κι εγώ έχω αναρωτηθεί κι απάντηση δεν δίνω… Άντε και να έγραφα περισσότερο, θα ήταν το ίδιο καλό; Μήπως αναλωνόμουν και ξοδευόμουν; Πολλές φορές με κατηγορώ που δεν έγραψα κι άλλα πράγματα. Όμως, πάντα είχα αυτό το φόβο, μήπως ξοδευτώ. Δεν ξέρω… Περιπλανήθηκα σε άλλους χώρους, έκανα άλλα πράγματα, έδωσα τον χρόνο μου αλλού. Ξέρεις, δεν θα το μάθω ποτέ. Οπότε, θα σου πω ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος από αυτά που έζησα κι αυτό μου φτάνει. Πέρασα όμορφα – και στη δουλειά και στην προσωπική μου ζωή. Αν είχα αφιερώσει κι άλλο χρόνο στη δουλειά, δεν θα περνούσα καλά στα προσωπικά μου.

Στη ζυγαριά τα έχεις ισορροπημένα αυτά τα δύο;

Τελικά, καταλήγω να σου πω ότι, μετά από 14 χρόνια στην τηλεόραση, δεν τα έχω ισορροπημένα. Για μένα η προσωπική μου ζωή βαραίνει πολύ περισσότερο. Όχι ότι δεν είμαι δουλευταράς -είμαι ακούραστος. Αλλά, κακά τα ψέματα, μου αρέσει να επενδύω σε ανθρώπινες σχέσεις και συναισθήματα. Έτσι μαθαίνω καλύτερα τον εαυτό μου.

Όσο ωριμάζεις η συντροφικότητα μπορεί να γίνει πιο δύσκολη;

Για μένα είναι πιο εύκολη. Ξέρω τι θέλω, οπότε το επικοινωνώ καλύτερα στον άλλο άνθρωπο. Γίνονται πιο απλά στο κεφάλι μου και τα εξηγώ καλύτερα.

Έχοντας, πλέον, κάποιες σταθερές στη ζωή σου που μπορεί να είναι και αδιαπραγμάτευτες, ο έρωτας δεν τις κλονίζει;

Είμαι στα 45 μου πια, έχει πήξει κάπως το κεφάλι μου και δεν θα ήθελα να ερωτευτώ με έναν τρόπο ο οποίος, όχι απλά δεν θα είμαι εγώ, αλλά θα σαρώσει τα πάντα στη ζωή μου. Αυτό το φοβάμαι. Από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.

Γιατί ταξιδεύεις τόσο πολύ;

Γιατί το όνειρό μου είναι να πάω και στις 200 περίπου χώρες, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες είναι, που έχει ο πλανήτης! Προς το παρόν έχω πάει μόνο στις 46. Είμαι λίγο πίσω (γελάει). Τώρα, θα πάω στην Βοσνία και στην Ουκρανία.

Μόνος σου ταξιδεύεις;

Και μόνος μου και με φίλους. Δεν φοβάμαι όταν είμαι μόνος μου. Μου αρέσει.

Σε ποια χώρα, από αυτές που έχεις πάει, θα μπορούσες να ζήσεις;

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μείνω μόνιμα, αλλά πραγματικά με ενθουσίασε η Ισλανδία. Θα ξαναπάω. Παράξενη χώρα. Πέρσι το καλοκαίρι πήγα και είχε πολύ καλό καιρό. Μη φανταστείς, το καλοκαίρι τους είναι 13 βαθμοί! Θα ήθελα να μείνω εκεί για ένα διάστημα.

Πηγή: Downtown Κύπρου