STOA CULTURA ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ : Λώρης Λοϊζίδης – Η χαρά του ανθρώπου είναι να προσφέρει.


Είναι δύσκολη η αγάπη στις μέρες μας. Κυρίως, όταν πρόκειται για εκείνο το σπάνιο είδος, που ονομάζεται ανιδιοτελής. Εκείνο ντε, που κάνεις πράξεις δίχως να περιμένεις κανένα, μα κανένα αντάλλαγμα. Πράξεις τόσο τεράστιες που μπορούν να σώσουν ζωές. Κυριολεκτικά να σώσουν ζωές.

Ήταν οκτώ και κάτι, το βράδυ. Συνάντησα τον Λώρη Λοϊζίδη στις πρόβες για την καλοκαιρινή παράσταση «Ο Μπακαλόγατος».  Στο αμφιθέατρο επικρατούσε αναβρασμός. Στήσιμο σκηνικών, τεχνικοί πηγαινοέρχονταν, οι ηθοποιοί ετοιμάζονταν για την πρόβα της παράστασης. Καθίσαμε λίγο πιο πέρα για να μιλήσουμε. Του ζήτησα να μου πει για την ηρωική πράξη του– έτσι τη βλέπω εγώ- να γίνει δότης μυελού τον οστών. Ο ίδιος όμως, δεν το είδε ποτέ έτσι. Μου είπε, απλά,  πως είναι ένα δώρο που έκανε ο ίδιος στον εαυτό του. Τη χαρά να προσφέρει ζωή στον συνάνθρωπο του. Και άντε τώρα με αυτή την απάντηση να κάνεις, ολόκληρη, συνέντευξη και να μη σε πάρουν τα ζουμιά.

Λώρη, υπάρχει κάποια ερώτηση που δεν σου έχουν κάνει και θα ήθελες να σε ρωτήσουν, σε ότι αφορά τη δωρεά μυελού των οστών;

Αυτό που δε με ρωτάνε ευθέως, είναι αν πονάς κατά τη διαδικασία. Δεν είναι εντελώς ανώδυνη. Είναι σαν να δίνεις αίμα. Εγώ, έχω φοβία με τις βελόνες, δηλαδή και εμβόλιο να πάω να κάνω, το σκέφτομαι μια μέρα πριν. Πήγα, το έκανα και το χάρηκα γιατί έσωσα μια ζωή.

Πόσο χρόνο πήρε από τη στιγμή που σε ενημέρωσαν πως είσαι συμβατός μέχρι να κάνεις τη δωρεά;

Ένας μήνας ίσως και λιγότερο.

Πως αντέδρασε η οικογένεια σου όταν τους το ανακοίνωσες;

Χάρηκαν. Είναι ένα δώρο που κάνεις ουσιαστικά στον εαυτό σου. Δηλαδή, η χαρά του ανθρώπου είναι να προσφέρει. Με τη δωρεά προσφέρεις χωρίς να έχεις κόστος σε κάτι. Προσφέρεις το μεγαλύτερο δώρο, που είναι η ζωή.

Τι σκέφτεσαι σήμερα , όταν θυμάσαι εκείνη την περίοδο.

Δεν το σκέφτομαι αλλά όταν μου το θυμίζουν, νιώθω και πάλι χαρούμενος που βοήθησα κάποιον άνθρωπο, να βρει τη ζωή του.

Είχε περάσει από το μυαλό σου πως το άτομο που βοήθησες, ίσως να μην τα καταφέρει;

Δεν πέρασε από το μυαλό μου κάτι τέτοιο. Θεώρησα πως για να γίνει, σημαίνει πως ήταν για να πετύχει. Τουλάχιστον έτσι το ένιωσα εγώ. Ήμουν την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο για να μου κάνουν αυτό το τεστ με την μπατονέτα. Να πάρουν δείγμα σάλιου για ένα δευτερόλεπτο.

Έχεις μετανιώσει για κάτι που έχει σχέση με την εμπειρία σου ως δότης;

Όχι. Εγώ έκανα το καθήκον μου. Πιστεύω πως πρέπει να το κάνουν όλοι. Έρχονται και με ρωτάνε πολλοί αν πρέπει να το κάνω. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση από το ναι. Δεν πονάς, δεν υποφέρεις. Είναι σαν να πηγαίνεις σε μια αιμοδοσία. Τίποτα παραπάνω.

Πως μπορούμε να ενθαρρύνουμε περισσότερο κόσμο- ειδικά τους νέους-να εγγραφούν ως εθελοντές δότες;

Πρώτα πρώτα πρέπει να γίνεται σωστή ενημέρωση. Να γίνει τρόπος ζωής. Και να γίνεται δειγματοληψία παντού. Το κάναμε κι εμείς μέσω των παραστάσεων μας. Σημαντικό είναι να γίνεται, όπου κινείται η νεολαία. Στα σχολεία, στο στρατό, στα πανεπιστήμια.

Λίγο πριν τελειώσει η συνέντευξη, θυμήθηκα πως πλησίαζε η γιορτή του πατέρα και φυσικά μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω, για τον ρόλο του ως πατέρας τριών παιδιών. Μου είπε πως τη στιγμή που γεννήθηκαν τα παιδιά του ένιωσε το βάρος της ευθύνης. «Αλλάζει η ζωή σου. Βάζεις προτεραιότητες και δίνεις την ενέργεια και την αγάπη σου εκεί.» Μια δική τους, αυθόρμητη, αγκαλιά τον κάνει να λιώνει, δείχνοντας του πόσο πολύ τον αγαπούν και τον έχουν ανάγκη.  Στην ερώτηση για το τι επιθυμεί για εκείνα, είπε πως θέλει να είναι καλοί άνθρωποι. Να πορευτούν με τις δικές τους δυνάμεις, την προσωπικότητα τους. Να αγαπούν και να αγαπιούνται.


Με το τέλος της συζήτησης- συνέντευξης ένιωθα μια “καθαρότητα”. Ο Λώρης, έχει από εκείνες τις σπάνιες αύρες- ήρεμος, σταθερός και παρών. Η κουβέντα μαζί του σε γεμίζει ενέργεια, χωρίς φασαρία. Φεύγεις με καθαρό μυαλό και νιώθεις ότι απλώς, σου έκανε καλό.

 

Γίνε κι εσύ εθελοντής δότης μυελού των οστών.
Γίνε ο λόγος που κάποιος θα ζήσει. 

Μαριλένα Αχιλλέως
@achilleos_marilena
@stoa_cultura