Το πρωί, καθ’ οδόν για τη δουλειά, έφτιαχνα στο μυαλό μου για το πώς θα περνούσα το βράδυ μου. Σκόπευα να παραγγείλω φαγητό, θα φορούσα τις πιτζάμες μου και θα καθόμουν αναπαυτικά στον καναπέ μου, βλέποντας ταινίες. Και τώρα; Είμαι σταθμευμένη από τις 7 και 14 στο ΓΣΠ περιμένοντας την παρέα μου, για να πάμε στη συναυλία του Οικονομόπουλου. Τι ντελίριο πια με αυτόν τον άνθρωπο, βρε παιδί μου! Δεν είχα καθόλου όρεξη για τέτοιες καταστάσεις. Ήμουν πολύ κουρασμένη, έκανε κρύο, το μακιγιάζ δεν μου πέτυχε και δεν έφταναν αυτά, με ενημέρωσαν να μην πάρω τίποτα φαγώσιμο μαζί μου, γιατί δεν επιτρεπόταν. Δεν κάνω για τέτοια πράγματα. Εγώ στις 8 και 30 μπαίνω σε διαδικασία ύπνου και η συναυλία ξεκινάει στις 9. Ο λόγος που δέχτηκα να βγω, Παρασκευή βράδυ, είναι επειδή η φίλη μου (διπλανές από το δημοτικό) μου είχε πει πολλές φορές για να βγούμε και πάντα της έλεγα όχι, και επειδή σε ένα οικογενειακό τραπέζι έπεσε η ατάκα πως έχω αρχίσει να «παθαίνω» Κωνσταντίνο Κατακουζηνό, τρόμαξα λίγο και είπα, άντε ας πάω. Άλλωστε, είναι ωραίο τυπάκι και πάντα περνάω καλά, όταν συναντιόμαστε.
Βρήκαμε τις θέσεις μας και εννοείται το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάρουμε φαγητό. Ένα σουβλάκι και μια μπύρα μετά, περίμενα να δω, ό,τι ήταν να δω. Και η ώρα περνούσε και περνούσε αλλά η συναυλία δεν έλεγε να ξεκινήσει. Να ναι καλά ο dj που έπαιζε ωραία μουσική και περνούσε, κάπως, ευχάριστά η ώρα. Καθώς ανακάτευα στο κινητό μου, άκουσα δυο κορίτσια να λένε πως ήρθαν να ακούσουν τον ψυχολόγο τους να τραγουδά και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Μωρέ μπράβο! Σπούδασε και ψυχολογία! Δε θυμάμαι να το είχα διαβάσει κάπου αυτό αλλά για να το λένε, αλήθεια θα ναι. Στις 10 έσβησαν, επιτέλους, τα φωτά για να ξεκινήσει η συναυλία και σε αυτό το σημείο θέλω να πω στον εαυτό μου ένα μεγάλο μπράβο, γιατί ήταν μεγάλη υπέρβαση να μην είμαι στο κρεβάτι μου τέτοια ώρα.
Τη στιγμή που έπεσε το σκοτάδι και ο κόσμος χειροκροτούσε, είδα μια θάλασσα από αναμμένες οθόνες κινητών να γεμίζει την αρένα. Πως αλλάζουν οι καιροί. Είχα να πάω σε συναυλία από τότε που ανάβαμε αναπτήρες για να δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα, στις μπαλάντες. Χριστέ μου, μέχρι κι οι αναμνήσεις μου έχουν αρχίσει να γίνονται αντίκες. Τέλος πάντων, επιστροφή στο θέμα μας. Στην αρχή, είχα απογοητευτεί γιατί οι μεγάλες οθόνες δε λειτουργούσαν όπως και ο φωτισμός και όσοι είμασταν στα πάνω διαζώματα, δεν μπορούσαμε να δούμε, σχεδόν, καθόλου. Μετά την έναρξη του προγράμματος και το μπαλέτο ήρθε η ώρα να βγει ο Οικονομόπουλος. Και βγήκε. Και γίνεται ο κακός χαμός. Τελειώνοντας το πρώτο του τραγούδι, ζήτησε συγγνώμη από το κοινό, πολλές φορές, γιατί ενώ είχαν ετοιμάσει ένα πολύ ωραίο σόου, αντιμετώπιζαν αυτό το τεχνικό πρόβλημα από την προηγουμένη μέρα. Αλλά υποσχέθηκε, μαζί με τους συνεργάτες του, να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Και ξεκινάει να τραγουδά και το κοινό να παραληρεί και ξαφνικά, σαν από θαύμα – όντως σαν από θαύμα- οι οθόνες να φτιάχνονται και να ξεκινά ένα σόου με led και μουσική και οι δίπλα και οι από πίσω και οι μπροστινοί και όλο το στάδιο να τρελαίνεται, κι εγώ να μένω, να κοιτάζω αποσβολωμένη. Και να τραγουδά το «Όσο τίποτα σε θέλω» και να φωνάζουν οι από πίσω: «Α ρε ψυχολόγε τι μας κάνεις;».
Κι να αλλάζει τραγούδι με τραγούδι και να τραγουδάει ο Νίκος «Ό, τι νιώθεις δεν το δείχνεις, μαχαιριές μόνο μου ρίχνεις, αποφεύγεις και δε θέλεις, την αλήθεια να μου πεις» και οι θεατές να χορεύουν ζεϊμπέκικο, ανάμεσα στα καθίσματα. Σεβντάς είναι αυτός. Άμα δεν τον χορέψεις, άμα δεν τον κλάψεις ή δεν τον ζήσεις σε όλο το μέσα σου με τραγούδι, γιατρειά δε βρίσκεις. Και τότε αντιλήφθηκα πως πήρε με άριστα το «πτυχίο» του. Εμ, δεν είναι λίγο πράγμα να αγγίζεις ψυχές. Είναι πολύτιμες και αναντικατάστατες. Αυτό και η πίστη θα είναι πάντα, ό,τι καλύτερο θα έχει στο βιογραφικό του.
