Τρεις μήνες πριν, ξεκινάει η αναζήτηση του θέματος. Ακολουθεί ο διαχωρισμός των ρόλων, η διδασκαλία χορογραφίας, τραγουδιών, εκμάθηση των ποιημάτων από τα παιδιά, εύρεση ή αγορά στολών και κατασκευή σκηνικών, που συνήθως ο προϋπολογισμός δε βγαίνει για τέτοιες πολυτέλειες και εκεί η ευρηματικότητα «δίνει ρέστα». Και μετά από αμέτρητες ώρες κούρασης, προβών και αποφυγή ψυχικής κατάρρευσης των εκπαιδευτικών, φτάνουμε αισίως στη μεγάλη μέρα.
Βλέπεις, για πρώτη φορά, τους συναδέλφους με περιποιημένα μαλλιά, καθαρά ρούχα, φορώντας άλλο είδος παπουτσιών, εκτός από αθλητικά και σχεδόν δεν τους αναγνωρίζεις. (Ένα σοκ το παθαίνεις.) Λίγο πριν την έναρξη και εφτά με οκτώ ήμαρτον μετά, αντιμετωπίζοντάς κρίσεις όπως «κυρία διψώ, κυρία θέλω να πάω τουαλέτα, κυρία δε μου αρέσει το χρώμα της καρέκλας μου», μαζεύεις όση δύναμη σου έχει απομείνει, παρακαλώντας μέσα σου ουρανό και σύμπαν να πάνε όλα καλά, ενώ παράλληλα αναρωτιέσαι τι αμαρτιές πλρώνεις. Και τότε…βλέπεις τα παιδιά να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και σε πιάνουν τα ζουμιά γιατί, ενώ σου είχαν βγάλει την ψυχή για να κάνουν μια αριστερή στροφή και να πουν σωστά τέσσερις ρημαδοστροφές, το θέαμα είναι τόσο εξαιρετικό που νομίζεις πως τόσο καιρό σου έκαναν γυμνάσια, έτσι απλά για να σε δοκιμάσουν. Στο τέλος της ημέρας όμως αυτό που αξίζει είναι μια αγκαλιά κι ένα χαμόγελο τους. Κι εσύ τα κοιτάζεις, καθώς το μέσα σου λιώνει, λέγοντας χαλάλι τους και η παραλίγο κρίση ταυτότητας. Καλό καλοκαίρι!
Οι φωτογραφίες είναι από την τελική γιορτή του Δημόσιου Νηπιαγωγείου Ακρόπολης 2025. Σκηνογράφος: Ελίνα Κωσνταντίνου Μόραρου.
(Η ιστορία αποτελεί προϊόν φαντασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Το κείμενο έχει καθαρά χιουμοριστικό χαρακτήρα.)
