Διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι Αμπελόκηπους. Ήμουν πολύ κουρασμένη για να πάρω το μετρό ή οποιοδήποτε άλλο μέσο για να πάω στο ξενοδοχείο μου, έτσι αποφάσισα να πάρω ταξί. Τριάντα εννέα ολόκληρα λεπτά κράτησε η διαδρομή με έναν περιαυτολόγο ταξιτζή, όπως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του. Γι’ αυτήν την περιαυτολογία είχε γράψει κάποτε ο Πλούταρχος μαζί με τον Άιλιο Αριστείδη το βιβλίο « Οι αρετές της περιαυτολογίας», το οποίο αποτελεί, πλέον, μέρος της βιβλιοθήκης του. Η διαδρομή αυτή, λοιπόν, περιείχε τα πάντα. Από τη, λίγοτερο απο 30 δεύτερα, γνωριμία μου με την ταυρίνα κοπέλα στα διόδια (η κοπελιά είναι από την Κύπρο) μέχρι τα μαθήματα περί έρωτος, ανθρωπίνων συναισθημάτων και καψούρας. Α, και κάτι αριστοφανικά που θα πρέπει ως Έλληνες να μην τα ξεχνάμε. Ο ταξιτζής –να τον πούμε κυρ Γιάννη- αγαπά την –να την πούμε Σούλα. Με τη Σούλα, λοιπόν είναι μαζί, δυο και κάτι χρόνια.
Μιλάμε για τρελή αγάπη. Χωρισμούς, με Βασίλη Καρά και ένα «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις», ζήλιες, σπασμένα σερβίτσια και επανασυνδέσεις. Η αγάπη τους, όπως μου είπε, πέρασε πολλές φουρτούνες και τρία στάδια μέχρι να φτάσει να ονομαστεί αγάπη. Και φυσικά έπρεπε να γίνει ανάλυση των σταδίων. Η αγάπη ξεκινάει πρώτα –πρώτα με τον έρωτα, ο οποίος διαρκεί τρεις ολοκλήρους μήνες. Στη συνέχεια προχωρείς στο δεύτερο στάδιο, το οποίο είναι το στάδιο της καψούρας. Αυτό έχει διάρκεια τεσσάρων μηνών. Κι αν είσαι κάλος στα μαθηματικά, φτάνεις στους εφτά μήνες. 3+4= αγάπη. Μεγάλη λέξη αυτή. Βαριά, δύσκολη και τρομαχτική. Γιατί όταν αγαπάς πονάς, πονά η κοιλιά σου. Αυτό είπε ο περιαυτολόγος. Πέρασε μεγάλες αγάπες, και έπεσε πολύς πονόκοιλος. Τόση επιστήμη πια και κάνα γιατρικό γι’ αυτούς τους πονόκοιλους δε βρέθηκε ακόμη.
Κι εμένα πόναγε η κοιλιά μου. Όχι, από αγάπη αλλά επειδή κόντευα δωδεκάωρο νηστική. Στη δική μου περίπτωση, ένας γύρος κοτόπουλο με απ’ όλα και μια κρύα μπύρα θα ήταν το ιδανικό γιατρικό. Στη συνέχεια της διαδρομής, μου εξομολογήθηκε πως είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος, γιατί Ο Θεός, ακόμη και σε τέτοια ηλικία (67 ετών) του έδωσε μια μεγάλη αγάπη. Συνέχισε δείχνοντας μου, ούτε που θυμάμαι πόσες φωτογραφίες της Σούλας, της πρώην του και του σκυλιού του και λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μου, μου αποκάλυψέ τα τέσσερα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. 1) Η υγεία, 2)τα συναισθήματα, γιατί όπως είπε και ο Αϊνστάιν, είμαστε πηγές συναισθημάτων 3)να ζούμε το σήμερα, γιατί όπως έλεγε και ο Πυθαγόρας « Θες να ζήσεις; Ζήσε το παρόν. Παρελθόν δεν υπάρχει, ούτε αύριο». Όσον αφορά το τέταρτο, είναι πολύ αριστοφανικό και δεν κάνει να γράφονται τέτοια. Στο τέλος της «διαδρομής» αυτό που μένει είναι πως, σε ένα ταξί μαθαίνεις για την αγάπη και σε ένα κομπιούτερ γράφεις γι’ αυτήν σαν ξεκινάς να μαθαίνεις μαθηματικά.
Η ιστορία αποτελεί προϊόν φαντασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
@achilleos_marilena
@stoa_cultura
