Γιατί η αποδοχή είναι ταυτόχρονα τόσο δύσκολη, επίπονη, αλλά και τόσο απαραίτητη και χρηστικά ωφέλιμη για την εξέλιξή μας;
Η μη αποδοχή σημαίνει άρνηση εξέλιξης και αλλαγής. Η μη αποδοχή σηματοδοτεί προσωπικά ελλείμματα και μπλοκαρίσματα, αυτοεμπόδια ανάπτυξης και δυσκολίες αφομοίωσης και προσαρμογής. Αρα μακροπρόθεσμα συνεπάγεται τον ψυχικό αφανισμό.
1. Αποδοχή σηµαίνει ενσωµάτωση όλων των χαρακτηριστικών και ποιοτήτων µου (καθώς και αυτών των σηµαντικών άλλων µου) σε µια προσπάθεια βελτίωσης και εσωτερικής αλλαγής. Αποδέχοµαι λοιπόν αφενός τις αδυναµίες µου – ώστε να τις βελτιώσω –, αφετέρου τις δυνατότητές µου που θα γίνουν το µέσο για την επίτευξη της επιθυµητής αλλαγής. Ακόµη και οι πιο οδυνηρές και επώδυνες αποδοχές – όλα εκείνα που θεωρούµε ότι δεν αντέχουµε τόσο στον εαυτό µας όσο και στους άλλους – είναι υπερπολύτιµα µαθήµατα, µιας και έχουν να µας διδάξουν ψυχικό σθένος, να άρουν τους άτοπους φόβους µας, τις άχρηστες ανασφάλειές µας και στην ουσία να µας δείξουν τον δρόµο που χρειάζεται να διανύσουµε για να φτάσουµε στην αυτοπραγµάτωσή µας. Ο δρόµος αυτός είναι µοναδικός για τον καθένα µας και η πορεία οφείλει να µεταβάλλεται ανάλογα µε τις ανάγκες µας και τα ζητούµενα της εκάστοτε αναπτυξιακής φάσης ζωής µας.
2. Δεν φοβάµαι την απόρριψη. Η απόρριψη δεν µε ορίζει. Δεν σκέφτοµαι, δεν αισθάνοµαι και δεν συµπεριφέροµαι µε µοναδικό σκοπό µου την αποφυγή της απόρριψης. Μπορώ να «αντέξω» τις ασήµαντες µαταιώσεις. Μπορώ να «υποστώ» τα ελαττώµατά µου καθώς και εκείνα των άλλων. Η απόλυτη και αδιάλειπτη αποδοχή δεν είναι ο υπέρτατος στόχος µου και κατά συνέπεια ο βωµός της «θυσίας» µου. Δεν δίνω γη και ύδωρ απλά για να αποφύγω την απόρριψη και να εισπράξω ασήµαντη αποδοχή. Οσο φέροµαι κατ’ αυτόν τον τρόπο, η αποδοχή θα είναι εύθραυστη και φοβική. Δεν θα είναι η πραγµατική µου κατάκτηση.
3. Η αποδοχή του εαυτού µας οδηγεί σε αυτοφροντίδα και αυτοβελτίωση. Η αποδοχή των άλλων οδηγεί σε «δεσµό» δυνητικά ικανό να παραγάγει θετικά συναισθήµατα και αµοιβαία ικανοποιητικές σχέσεις, καθώς και εκατέρωθεν βέλτιστες «µεταλλάξεις» ζωής. Η συγχώρηση και η ευγνωµοσύνη που στοχεύουν τόσο στον εαυτό µας όσο και στους άλλους είναι µορφές αποδοχής, που ενίοτε µας δυσκολεύουν ή τις αρνούµαστε προτάσσοντας ποικιλότροπα και ποικιλόµορφα ψευτο-άλλοθι, εµµένοντας σε δυσλειτουργικές πεποιθήσεις που µας αυτοπαγιδεύουν σε φαύλους κύκλους δυσφορίας, αυτολύπησης και αυτοµαταίωσης.
4. Αποδέχομαι και προχωρώ χωρίς φόβο. Αποδέχομαι τους φυσικούς και άλλους περιορισμούς μου και προχωρώ. Αποδέχομαι το ανεπίτευκτο της «τελειότητας» και προχωρώ. Αποδέχομαι τις ήττες μου, μαθαίνω, βελτιώνω και προχωρώ. Αποδέχομαι την πεπερασμένη φύση μου και κάνω το καλύτερο δυνατό για μένα και τους σημαντικούς μου άλλους. Η «γενναιότητα» της κατάκτησης της αποδοχής αποδεικνύει περίτρανα την υπερβατική ανθρώπινη δυναμική όλων μας και αναδεικνύει την «καθαρότητα» και την ολότητα της προσωπικότητάς μας.
Πηγή : vita.gr
