Αποκαλύψεις του αρχαιολογικού χώρου της Unesco Dholavira σχετικά με τον πολιτισμό της κοιλάδας του Ινδού
Ο πολιτισμός της Κοιλάδας του Ινδού, που ανακαλύφθηκε το 1968 από τον αρχαιολόγο Jagat Pati Joshi, βρίσκεται σε ένα λόφο κοντά στο σημερινό χωριό Dholavira στην περιοχή Kutch. Η Dholavira είναι ο πρώτος αρχαιολογικός χώρος από την εποχή Harappan, και πρόσφατα τέθηκε υπό την προστασία της UNESCO. Αποτελεί τον τέταρτο αρχαιολογικό χώρο στο Harappan και το τεσσαρακοστό σε ολόκληρη την Ινδία, που εντάχθηκε στη λίστα της παγκόσμιάς κληρονομιάς της UNESCO. Η ανασκαφή της περιοχής έγινε μεταξύ 1990 και 2005 υπό την επίβλεψη του αρχαιολόγου Ravindra Singh Bisht, ο οποίος αποκάλυψε την αρχαία πόλη. Η περιοχή αποτελούσε εμπορικό και κατασκευαστικό κόμβο για περίπου 1.500 χρόνια πριν από την καταστροφή της, το 1500 π.Χ.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
Η περιοχή αποτελείται από μια οχυρωμένη ακρόπολη, μια ενδιάμεση πόλη και μια χαμηλότερη πόλη χτισμένα από λίθους άμμου ή ασβεστόλιθο αντί για τούβλα λάσπης όπως σε πολλές άλλες τοποθεσίες της ίδιας χρονικής περιόδου. Όπως αναφέρεται από τον αρχαιολόγο, Bisht, στο χώρο υπάρχουν, δεξαμενές νερού, εξωτερική οχύρωση, και δύο χώροι πολλαπλών χρήσεων όπου ο ένας από αυτούς οποίους χρησιμοποιείτο τόσο για εορτασμούς, όσο και ως αγορά. Επίσης, υπάρχουν εννέα πύλες με μοναδικά σχέδια και επιτύμβιες αρχιτεκτονικές και ημισφαιρικές δομές όπως βουδιστικοί ναοί τύπου Stupas. Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά παραμένουν μοναδικά στην περιοχή Dholavira. Σε αντίθεση με άλλους τάφους της περιοχής, στους συγκεκριμένους τάφους δεν έχουν ανακαλυφθεί λείψανα ανθρώπων, αλλά μόνο δωρεές πολύτιμων λίθων και άλλων αντικειμένων, κάτι το οποίο προσθέτει μια νέα διάσταση στην ταυτότητα των κατοίκων της περιοχής.
Άνοδος και πτώση της Dholavira
Οι κάτοικοι της Dholavira, ήταν γνώστες της μεταλλουργίας, όπως αποδεικνύεται από τα απομεινάρια των μεταλλουργίων χαλκού της περιοχής. Λέγεται ότι πιθανότατα η περιοχή να ήταν κομβικό σημείο κατασκευής κοσμημάτων από κοχύλια και ημιπολύτιμους λίθους καθώς επίσης και εξαγωγής ξυλείας. Ο Bisht αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι ημιπολύτιμοι λίθοι που βρέθηκαν στους βασιλικούς τάφους της Μεσοποταμίας, μαρτυρούν τις εμπορικές συναλλαγές με τη Dholavira. Η πτώση της φαίνεται να έγινε την ίδια χρονική περίοδο με την Μεσοποταμία, αφού οι οικονομίες τους ήταν αλληλένδετα εξαρτημένες. Με την πτώση της Μεσοποταμίας, οι κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι ήταν ναυτικοί, έχασαν μια τεράστια αγορά, επηρεάζοντας τις τοπικές επιχειρήσεις εξόρυξης, μεταποίησης, εμπορίας και εξαγωγής υλικών. Αναφέρεται επίσης ότι από το 2000 π.Χ., η Dholavira εισήλθε σε μια εποχή σοβαρής ξηρασίας λόγω της κλιματικής αλλαγής. Οι ποταμοί της περιοχής στέρεψαν και έτσι οι κάτοικοι της περιοχής μετανάστευσαν προς την κοιλάδα του Ganges, στο Νότιο Gujara και πιο πέρα στη Maharashtra.
Διατήρηση
Ο αρχαιολογικός χώρος της Dholavira δεν είχε λεηλατηθεί ποτέ, κάτι σπάνιο για τους αρχαιολογικούς χώρους της Ινδίας. Σε δηλώσεις της, η UNESCO χαρακτήρισε την Dholavira ως έναν από τους πιο αξιόλογους και καλοδιατηρημένους αστικούς οικισμούς της Νότιας Ασίας. Από την ανασκαφή στο χώρο, η Αρχαιολογική Επιτροπή της Ινδίας, έχει αναπτύξει ένα μουσείο στην περιοχή. Η Dholavira, ένα χωριό με πληθυσμό περίπου 2.000 κατοίκους, είναι ο πλησιέστερος ανθρώπινος οικισμός αυτή τη στιγμή. Κοντά στην αρχαία πόλη βρίσκεται ένα πάρκο απολιθωμάτων όπου διατηρούνται ακόμα απολιθώματα ξύλου.
