Καθώς επέστρεφα στο σπίτι από τη δουλειά, το στομάχι μου άρχισε να διαμαρτύρεται για την αργοπορία μου να φάω. Τότε θυμήθηκα πως δεν είχα έτοιμο φαγητό στο σπίτι, γιατί χθες το βράδυ- τα μεσάνυχτα – μου ήρθε μια λιγούρα κι έφαγα και τα δυο κομμάτια μακαρόνια του φούρνου (παστίτσιο) που είχα για την επομένη. Αποφάσισα, λοιπόν, να σταματήσω σε μια καντίνα με σάντουιτς και να παραγγείλω ένα διπλό special με πατάτες και αναψυκτικό διαίτης, γιατί προσέχω και τη διατροφή μου. Καθώς περίμενα στη σειρά για να παραγγείλω, ήρθαν πίσω μου δυο κορίτσια- θα’ ταν δε θα’ ταν είκοσι οκτώ, το πολύ τριάντα ετών. Γενικά δεν είμαι αδιάκριτη αλλά, ήθελα δεν ήθελα, άκουγα τη συνομιλία τους. Αν και στην αρχή δεν με ενδιέφερε και πολύ το τι συζητούσαν, στη συνέχεια μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ας τις ονομάσουμε κορίτσι Α και κορίτσι Β. Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή της Α, να τον πούμε Χ, άρχισε να απομακρύνεται από τη ζωή της και αυτό της στοίχισε πολύ. Δεν ήξερε τι είχε κάνει λάθος και πως μπορούσε να το διορθώσει. Έλεγε συνεχώς στη Β, καταστάσεις που ίσως οδήγησαν στην απομάκρυνση του κι εκείνη με τη σειρά της, σαν καλή φίλη, προσπαθούσε να της εξηγήσει πως δεν πρέπει να επιρρίπτει ευθύνες στον εαυτό της για το ότι κάτι άλλαξε στη μεταξύ τους σχέση, και πως μετά θα πάνε για παγωτό για να νιώσει καλύτερα.
Σε αυτό συμφωνώ. Όταν όλα πάνε στραβά, το παγωτό είναι η καλύτερη παρηγοριά. Τα κορίτσια έδωσαν την παραγγελία τους και μέχρι να ετοιμαστεί περίμεναν λίγο πιο πέρα, όπως κι εγώ. Η συζήτηση τους συνεχίστηκε, ενώ εγώ προσπαθούσα να αποσπάσω την προσοχή μου, βλέποντας βιντεάκια στο tik tok (πώς να ενυδατώσεις το πρόσωπο σου με μαγιονέζα). Και πάλι όμως δεν κατάφερα να μη βρω περισσότερο ενδιαφέρον στη δική τους συζήτηση. Οι συχνές συνομιλίες και φιλικές συναντήσεις της Α με τον άγνωστο X, άρχισαν να αραιώνουν εδώ και λίγες εβδομάδες και όσο κι αν προσπάθησε να τον προσεγγίσει ξανά, τίποτα δεν άλλαζε. Η φωνή της είχε χαμηλώσει, σχεδόν έσπασε. Την κοίταξα στιγμιαία και η στεναχώρια της πλημύριζέ το πρόσωπο της και δεν ήταν ψεύτικη, ούτε εγωιστική. Ήταν αληθινή. Ο θαυμασμός της Α για εκείνον είχε μετατραπεί σε κάτι παραπάνω, όμως ο θαυμασμός και ο έρωτας συγχέονται συχνά. Αυτό ήταν το τελευταίο που άκουσα από τη Β, όταν το διπλό special σάντουιτς μου με πατάτες και αναψυκτικό διαίτης ήταν έτοιμο. Ήθελα να της πω, πως όλοι οι άνθρωποί έρχονται στη ζωή μας για ένα σκοπό. Να μας διδάξουν ή να τους διδάξουμε και πως ο ρόλος τους κάποια στιγμή θα ολοκληρωθεί και θα φύγουν. Κάποιοι θα φεύγουν κάθε μέρα και από λίγο, και θα μοιάζει με αργό θάνατο και άλλοι θα φεύγουν ξαφνικά και θα μοιάζει σαν απότομος ξεριζωμός ψυχής. Τι να κάνουμε; C’est la vie. Αυτό που έχει σημασία είναι να έχεις κοντά σου καλούς φίλους που θα σου κάνουν παρέα και θα τρώνε μαζί σου παγωτό, για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα.
Η ιστορία αποτελεί προϊόν φαντασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
