Τα «αντίο» είναι αναπόφευκτα• είναι αλήθεια ότι έρχονται λίγο καιρό μετά από ένα ελπιδοφόρο «Γεια σου». Είναι σαν πάνω από κάθε αρχή να αιωρείται και ένα τέλος.
Εδώ και αρκετό καιρό υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι όλα τα πράγματα έρχονται και φεύγουν, ειδικά οι άνθρωποι. Η μόνη διαφορά ανάμεσά τους είναι η διάρκεια της παραμονής τους – μία εβδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος. Όταν είμαι τυχερή, κάποιοι στέκονται ακόμα εδώ, δίπλα μου, αλλά τον περισσότερο καιρό αυτοί που φεύγουν από τη ζωή μου είναι αυτοί στους οποίους έχω μεγαλύτερη αδυναμία.
Ενθαρρύνω τον εαυτό μου επίσης συχνά να πιστέψει ότι δεν πειράζει που συμβαίνει αυτό – ότι το να μείνω μόνη μου αποτελεί κι αυτή μια συνηθισμένη κατάσταση. Κι ότι ακόμα κι αν έβαλες τα δυνατά σου να τους κάνεις να μείνουν, πρέπει και πάλι εσύ να κρατάς την πόρτα ανοιχτή για εκείνους.
Μα ποιον κοροϊδεύω; Κάθε αντίο εμπεριέχει και πόνο. Σε αφήνει να αναρωτιέσαι για την αυτο-αξία σου και τη σημασία σου στη ζωή τους. Σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί είναι τόσο εύκολο γι’ αυτούς να σε αφήσουν, γιατί δεν κοίταξαν πίσω τους όταν έφευγαν και γιατί δεν επιστρέφουν. Φυσικά και πειράζει. Και πάντα θα πειράζει. Θα πειράζει να τους αφήνεις να σε πείθουν με αυτό τον τρόπο και ύστερα να σε κάνουν να νιώθεις έναν ασύγκριτο πόνο.
Αλλά πρέπει επίσης να θυμάσαι ότι πειράζει όταν αφήνεις αυτές τις συνθήκες να εμποδίζουν την ευτυχία σου. Χρειάζεται να θυμάσαι ότι μετά από κάθε τέλος έρχεται μια νέα αρχή. Το σύμπαν επιτρέπει στα πράγματα να συμβούν για κάποιο λόγο. Μπορεί να μην τον γνωρίζουμε τώρα, αλλά σύντομα, θα αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια μας ο λόγος για όλα αυτά τα αντίο.
Και ρίξε μια ματιά γύρω σου. Δεν σε έχουν αφήσει όλοι – εκείνοι που πραγματικά αξίζουν είναι ακόμα στο πλευρό σου. Ίσως δεν τους πρόσεξες, επειδή ήσουν απασχολημένος κυνηγώντας ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν πρόθεση να μείνουν στη ζωή σου για πολύ καιρό.
Αναμφίβολα το τέλος πονά, αλλά με τον καιρό, θα προχωρήσεις. Δεν θα γίνεται πάντα εύκολα και γρήγορα, αλλά θα γίνεται. Θα πάρει εβδομάδες, μήνες, ακόμα και χρόνια, αλλά στο τέλος, θα μάθεις να ζεις χωρίς την παρουσία τους.
Η ζωή έχει τόσα να προσφέρει, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που προσφέρουν απλόχερα τον χρόνο και την προσπάθεια για να μείνεις στη δική τους ζωή. Ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα μάτια και την καρδιά σου σε αυτούς που νοιάζονται αυθεντικά για εσένα και να μην σπαταλάς τον χρόνο σου στην ύφανση μιας ιστορίας, ενός χαρακτήρα, που ποτέ δεν θα έχει το θάρρος να είναι μέρος της ιστορίας και να φτάσει μέχρι το τέλος της.
Cho Amisola
Πηγή : enallaktikidrasi.com
