Αρσένιος Γαβριηλίδης και η Νόνικα Μαλκουτζή μιλούν για την παράσταση “Ο Μολυβένιος Στρατιώτης”

by music.net.cy | 30/12/2018 18:54

Ο Αρσένιος Γαβριηλίδης και η Νόνικα Μαλκουτζή δίνουν πνοή στους ήρωες του κλασικού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Εμείς μιλήσαμε μαζί τους για τους ρόλους που υποδύονται, τα παραμύθια στα οποία πιστεύουν, τα μηνύματα που μεταφέρει στους γονείς η παράσταση , τη σκληρότητα, τη βία , τα εγκλωβισμένα συναισθήματα , τα σχόλια που τους κάνουν τα παιδιά και πολλά άλλα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΠΑΠΑ

Αρσένιος Γαβριηλίδης

Ένα μολυβένιο στρατιωτάκι αλλιώτικο από τα άλλα, ξεπηδά από τις σελίδες της αγαπημένης ιστορίας του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και εμφανίζεται ολοζώντανο στη σκηνή του θεάτρου Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη. Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας και τα στοιχεία που σας γοητεύουν σε αυτόν.

Ο Μολυβένιος είναι η πιο ωραία εκδοχή ανθρώπου. Διέπεται ολόκληρος από ηρεμία, αγάπη και πίστη, αγαπά και έχει αποδεχθεί τον διαφορετικό εαυτό του, αποδέχεται άμεσα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα προς την αγαπημένη του Μπαλαρίνα. Είναι ένας πιστός φίλος που δε λιγοψυχεί και ξέρει να δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Ζει την κάθε στιγμή χωρίς να τον δεσμεύει η ιδιαιτερότητά του. Ακόμα και όταν φοβάται, βρίσκει το κουράγιο και καταφέρνει να επιβιώσει ελπίζοντας να ζήσει κοντά στους αγαπημένους του. Κάθε φορά που με ρωτούν, απαντώ πως ο Μολυβένιος για μένα είναι ο άνθρωπος που όλοι θα θέλαμε να είμαστε.

Ποια στοιχεία του Μολυβένιου έχει ο Αρσένης;

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια στοιχεία του Μολυβένιου υπάρχουν σε μένα. Θα ήθελα, όμως, μέσα από την ψυχή μου, να αποκτήσω το κουράγιο να συγχωρώ όπως εκείνος και να μπορώ να αντιμετωπίζω κάθε δυσκολία και κάθε μου κακοτοπιά με την πίστη και τη δύναμη που εκείνος επιδεικνύει. Να μένω ανεπηρέαστος από συνθήκες και ανθρώπους και να είμαι πάντα σε υγιή σχέση με τον εαυτό μου όπως εκείνος.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να παρουσιαστεί η ιστορία επί σκηνής; Πως επιλέξατε να την παρουσιάσετε και ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να παίρνουν μαζί τους τα παιδιά φεύγοντας από το θέατρο;

Το εγχείρημα του μιούζικαλ είναι από μόνο του κάτι πολύ δύσκολο. Το πάντρεμα του χορού, της μουσικής και της υποκριτικής είναι ένας αγώνας, στον οποίο κληθήκαμε να συμμετέχουμε από την έναρξη των προβών. Έτσι λοιπόν, εξελίσσεται η ιστορία επί σκηνής, σε ένα παιδικό δωμάτιο γεμάτο ερωτική, φιλική και αδερφική αγάπη. Δουλέψαμε με συνέπεια, υπομονή και επιμονή και το αποτέλεσμα μπορώ να πω ότι μας δικαίωσε. Τα μηνύματα του έργου είναι η αγάπη του εαυτού μας, μαζί με την αποδοχή όλων όσων μας συνοδεύουν και με την αποδοχή των συναισθημάτων μας, τόσο για εμάς, όσο και για τους άλλους. Η φιλία βρίσκεται σε εξέχουσα θέση μαζί με την οικογενειακή αγάπη. Οι θεατές βιώνουν μια όμορφη εμπειρία μέσω του χορού, της μουσικής και της υποκριτικής, ενώ ταυτόχρονα τροφοδοτούνται από καθολικά, πανανθρώπινα συναισθήματα.

Σε δελτίο τύπου της παράστασης αναφέρεται: «Τα εγκλωβισμένα συναισθήματα των παιδιών, η εμμονή στην τελειότητα, η σκληρότητα και η βία είναι θέματα που αναδιπλώνονται και βρίσκουν την λύση τους μέσα από το γνωστό παραμύθι του μεγάλου συγγραφέα». Τι μπορούν να μάθουν οι γονείς σε σχέση με τα παιδιά τους, παρακολουθώντας την παράσταση;

Κατά τη γνώμη μου, οι γονείς μπορούν να μάθουν τι θα όφειλαν να αποφύγουν κατά τη διαπαιδαγώγηση και την ανατροφή των παιδιών τους. Αρχικά θα καταλάβουν πόσο σπουδαίο είναι να επιτρέπουν στα παιδιά να νιώθουν και να βιώνουν όλο το φάσμα των συναισθημάτων, χωρίς να τα εγκλωβίζουν σε ιδέες για το τι πρέπει να νιώθουν με βάση την πραγματικότητα των γονιών. Η έννοια της τελειότητας καταρρίπτεται μέσα στο έργο και αυτό είναι σημαντικό, καθώς ο Μολυβένιος φαινομενικά δεν είναι τέλειος. Αν ένα παιδί μάθει να αποδέχεται, στο πλαίσιο της παράστασης, έναν μη αρτιμελή Μολυβένιο Στρατιώτη, αργότερα μπορεί να μάθει να αποδέχεται κάθε μοναδικό και διαφορετικό άνθρωπο. Αν το κάνετε εικόνα, θα καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω. Τέλος, η σκληρότητα και η βία των «κακών» ηρώων τελικά μετατρέπεται σε καλοσύνη, γεγονός που διδάσκει πως ο άνθρωπος, ό,τι και αν έχει αντιμετωπίσει στη ζωή του, όσες πληγές και αν του έχουν δημιουργηθεί, μπορεί να αλλάξει τη ζωή του προς το καλό αν πραγματικά το θέλει. Συχνά λέω πως μια πληγή μπορεί να μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους. Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε πως θα ζούμε.

Ως παιδί, ποια θεατρική παράσταση θυμάστε να ήταν η αγαπημένη σας και γιατί;

Η παράσταση που έχει μείνει ανεξίτηλη στον νου μου από την παιδική μου ηλικία ήταν μια όπερα για παιδιά που είδα στο Μεάγρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ο τίτλος της ήταν «Η Μόμο». Η Μόμο ήταν ένα ορφανό παιδί που ζούσε μόνο του και δε δείλιασε να παλέψει για οτιδήποτε ανθρώπινο μπορούσε να συγκρατήσει δυνατό και ζωντανό σε μια γκρίζα κοινωνία. Η μουσική ήταν μαγική. Θυμάμαι ακόμα πολλές σκηνές και θυμάμαι πόσο πολύ με ενέπνευσε. Μακάρι να υπάρχουν τέτοιες παραστάσεις για παιδιά που να τα γεμίζουν με αξίες, συναισθήματα, μουσική και όνειρα.

Νόνικα Μαλκουτζή

Ποια είναι η Λίζα και γιατί τη φωνάζουν «Λίσσα»;

Η παροδική σύντροφός μου! Με την έννοια του συν-τρέφω. «Μεγαλώνουμε» παρέα από τον Απρίλιο, με τροφό τη Μαριάννα Τόλη.

Όμως, η Λίζα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, της Μαριάννας Τόλη και του θιάσου, είναι ένα κορίτσι στην προεφηβεία, με αιωρούμενες συμπεριφορές μεταξύ δύο κόσμων. Του παιδικού και του ώριμου.

Είναι οι πειραματισμοί της, καθώς προσπαθεί να αποφασίσει τι «τύπος εφήβου» θέλει να γίνει. Είναι περίοδος αλλαγών σε βιολογικό και ψυχολογικό επίπεδο. Είναι περίοδος του «όχι», της αντίδρασης, της αναζήτησης. Ο ήχος του ονόματoς (Λίζα) στα αφτιά της, ηχεί σαν  ένα «γιατί», μέσα σε όλα τα «γιατί» που αναζητά στο έργο. Λέει χαρακτηριστικά:

«Έχω πρόβλημα με το όνομά μου. Δηλαδή, ποιος με ρώτησε για να μου το δώσει; Δεν είπα σε κανέναν ότι συμφωνώ.»

Ο ήχος του Λίσσσα  από την άλλη, είναι ένα πείραγμα του αδελφού της, Χάνς, και η ανάγκη της να στρέψει την προσοχή του επάνω της, παρατηρώντας την να αντιδρά τόσο έντονα. Είναι κι αυτός, ένας κρυφός τους κώδικας.

Στη σκηνή του θεάτρου Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια ροκ εκδοχή του Μολυβένιου Στρατιώτη. Φανταστήκατε ποτέ την παράσταση σε άλλη εκδοχή; Ποια και πως θα ήταν αυτή;

Οι σκηνοθετικές μου τάσεις εμφανίζονται συνήθως εκεί όπου η ανασφάλεια απέναντι στον εαυτό μου ισορροπεί και η εμπιστοσύνη μου απέναντι στους συνεργάτες μου ανισορροπεί. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, νιώθω ασφαλής, έχω πίστη και καμία ανάγκη να φανταστώ την απόδοση του έργου σε διαφορετική μορφή. Είναι η καλύτερη!

Ποια θέση έχει η τελειότητα στην καθημερινότητα ενός παιδιού σήμερα;

Αν πάρουμε ως δεδομένο πως η θέση είναι προσδιορισμένη περιοχή, ανήκει στα πλαίσια του χώρου-τόπου. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, σε έναν πλανήτη που νοσεί, είναι παράτολμο να αναφερόμαστε στην έννοια της τελειότητας. Ας επιτρέψουμε στα παιδιά μας  να κάνουν λάθη. Ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να κάνουν λάθη. Ποιος ξέρει; Μπορεί αυτός να είναι ένας δρόμος προς την «τελειότητα».

Κάθε Κυριακή, αλλά και καθημερινά πλέον λόγω των σχολικών παραστάσεων, έρχεστε σε επαφή με πολλά παιδιά. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιο σχόλιο που σας έκανε εντύπωση;

Κάθε Σάββατο, έχω την ιδιαίτερη τιμή και τύχη να συναναστρέφομαι παιδιά διαφόρων ηλικιών στο θεατρικό εργαστήρι του «Αριστοτέλειον», όπου έχω τον ρόλο της εμψυχώτριας τα τελευταία τρία χρόνια. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν, να αναφέρω το σχόλιο της  Ισιδώρας (5 ετών) που έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Στον «ιερό κύκλο κλεισίματος του μαθήματος», όπως μου αρέσει να ονομάζω, τα παιδιά, καλούνται να μιλήσουν για το πως ένιωσαν σε σχέση με το μάθημα. Η Ισιδώρα, με κοίταξε με τα μεγάλα «λευκά» της μάτια, πήρε την παύση της κρατώντας την καρδιά της με τα δύο χέρια και με ρώτησε:

«Κυρία; Μπορώ να πάρω λίγο χρόνο για να ακούσω την καρδιά μου;»

Πιστεύετε ακόμα στα παραμύθια;

Τι εννοείτε ακόμα; Υπάρχει κι άλλος δρόμος;   😉

Νόνικα Μαλκουτζή

Ποια είναι η Λίζα και γιατί τη φωνάζουν «Λίσσα»;

Η παροδική σύντροφός μου! Με την έννοια του συν-τρέφω. «Μεγαλώνουμε» παρέα από τον Απρίλιο, με τροφό τη Μαριάννα Τόλη.

Όμως, η Λίζα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, της Μαριάννας Τόλη και του θιάσου, είναι ένα κορίτσι στην προεφηβεία, με αιωρούμενες συμπεριφορές μεταξύ δύο κόσμων. Του παιδικού και του ώριμου.

Είναι οι πειραματισμοί της, καθώς προσπαθεί να αποφασίσει τι «τύπος εφήβου» θέλει να γίνει. Είναι περίοδος αλλαγών σε βιολογικό και ψυχολογικό επίπεδο. Είναι περίοδος του «όχι», της αντίδρασης, της αναζήτησης. Ο ήχος του ονόματoς (Λίζα) στα αφτιά της, ηχεί σαν  ένα «γιατί», μέσα σε όλα τα «γιατί» που αναζητά στο έργο. Λέει χαρακτηριστικά:

«Έχω πρόβλημα με το όνομά μου. Δηλαδή, ποιος με ρώτησε για να μου το δώσει; Δεν είπα σε κανέναν ότι συμφωνώ.»

Ο ήχος του Λίσσσα  από την άλλη, είναι ένα πείραγμα του αδελφού της, Χάνς, και η ανάγκη της να στρέψει την προσοχή του επάνω της, παρατηρώντας την να αντιδρά τόσο έντονα. Είναι κι αυτός, ένας κρυφός τους κώδικας.

Στη σκηνή του θεάτρου Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια ροκ εκδοχή του Μολυβένιου Στρατιώτη. Φανταστήκατε ποτέ την παράσταση σε άλλη εκδοχή; Ποια και πως θα ήταν αυτή;

Οι σκηνοθετικές μου τάσεις εμφανίζονται συνήθως εκεί όπου η ανασφάλεια απέναντι στον εαυτό μου ισορροπεί και η εμπιστοσύνη μου απέναντι στους συνεργάτες μου ανισορροπεί. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, νιώθω ασφαλής, έχω πίστη και καμία ανάγκη να φανταστώ την απόδοση του έργου σε διαφορετική μορφή. Είναι η καλύτερη!

Ποια θέση έχει η τελειότητα στην καθημερινότητα ενός παιδιού σήμερα;

Αν πάρουμε ως δεδομένο πως η θέση είναι προσδιορισμένη περιοχή, ανήκει στα πλαίσια του χώρου-τόπου. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, σε έναν πλανήτη που νοσεί, είναι παράτολμο να αναφερόμαστε στην έννοια της τελειότητας. Ας επιτρέψουμε στα παιδιά μας  να κάνουν λάθη. Ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να κάνουν λάθη. Ποιος ξέρει; Μπορεί αυτός να είναι ένας δρόμος προς την «τελειότητα».

Κάθε Κυριακή, αλλά και καθημερινά πλέον λόγω των σχολικών παραστάσεων, έρχεστε σε επαφή με πολλά παιδιά. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιο σχόλιο που σας έκανε εντύπωση;

Κάθε Σάββατο, έχω την ιδιαίτερη τιμή και τύχη να συναναστρέφομαι παιδιά διαφόρων ηλικιών στο θεατρικό εργαστήρι του «Αριστοτέλειον», όπου έχω τον ρόλο της εμψυχώτριας τα τελευταία τρία χρόνια. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν, να αναφέρω το σχόλιο της  Ισιδώρας (5 ετών) που έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Στον «ιερό κύκλο κλεισίματος του μαθήματος», όπως μου αρέσει να ονομάζω, τα παιδιά, καλούνται να μιλήσουν για το πως ένιωσαν σε σχέση με το μάθημα. Η Ισιδώρα, με κοίταξε με τα μεγάλα «λευκά» της μάτια, πήρε την παύση της κρατώντας την καρδιά της με τα δύο χέρια και με ρώτησε:

«Κυρία; Μπορώ να πάρω λίγο χρόνο για να ακούσω την καρδιά μου;»

Πιστεύετε ακόμα στα παραμύθια;

Τι εννοείτε ακόμα; Υπάρχει κι άλλος δρόμος;   😉

[1]

Endnotes:
  1. [Image]: http://www.music.net.cy/wp-content/uploads/2018/12/1-1.jpg

Source URL: https://www.music.net.cy/o-molyvenios-stratiotis-kai-i-mpalarina-toy-enos-alliotikoy-paramythioy-arsenis-gavriilidis-amp-nonika-malkoytzi/