by Νίκος Παπασταύρου | 11/03/2019 20:00
«Σε παρακολουθώ, να δουλεύεις μέρα και νύχτα, να πιέζεσαι τόσο πολύ που σπάνια έχεις χρόνο για να πάρεις μια ανάσα. Οι άνθρωποι το κάνουν αυτό για τρεις λόγους. Είτε είναι τρελοί, ανόητοι, είτε προσπαθούν να ξεχάσουν. Και με εσένα, ήξερα ότι ήταν το τρίτο. Και απλά δεν γνώριζα τι προσπαθούσες να ξεχάσεις» – Nicholas Sparks
Είτε είναι εργασία, είτε ένα νέο χόμπι, αναπτύσσουμε εμμονές με οτιδήποτε μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μας από τον πόνο μας.
Αν προσφερόμαστε συνέχεια να βοηθήσουμε στα προβλήματα των άλλων, εύκολα ξεχνάμε τα δικά μας. Και στην περίπτωση που ο ψυχικός πόνος είναι μεγάλος, επιζητούμε να παίρνουμε το ρόλο του σωτήρα και του συμβούλου για τους άλλους.
Στα πάντα η απάντηση είναι «ναι». Απλά επειδή χρειαζόμαστε συνέχεια να ασχολούμαστε με κάτι, γιατί νομίζουμε ότι θα αποτρελαθούμε αν μείνουμε μόνοι με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.
Ξαφνικά βρίσκουμε τόσα τραγούδια με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε, που έχουν την ικανότητα να εξηγούν και να περιγράφουν όλα αυτά τα άσχημα πράγματα που νιώθουμε. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε μόνοι μας, δεν έχουμε κάποιες φορές το κουράγιο να εκφράσουμε μόνοι μας αυτό που νιώθουμε.
Και ειδικά τους ανθρώπους που μπορούν να αναγνωρίσουν από το βλέμμα μας τι νιώθουμε. Δεν θέλουμε να γνωρίζουν ότι πονάμε.
Όλα είναι καλά. Ακόμα κι αν δεν ισχύει. Είναι εύκολο να πούμε ψέματα. Είμαστε τόσο πληγωμένοι που δεν θέλουμε οι άλλοι άνθρωποι να μας κάνουν να νιώσουμε άβολα, να μας γεμίσουν ενοχές, επειδή δεν το έχουμε ξεπεράσει.
Σαν να βάζουμε μια μάσκα, γιατί ίσως με αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους να πιστέψουν ότι είμαστε καλά. Και ίσως το πιστέψουμε κι εμείς.
Ξέρουμε ότι δεν αξίζει να βυθιστούμε και πάλι στο παρελθόν, αλλά αυτό μας στοιχειώνει. Θέλουμε να είμαστε και πάλι χαρούμενοι, αλλά πολύ συχνά ξαναπαίζουμε στο μυαλό μας όλες εκείνες τις αρνητικές κασέτες.
Σωματικά μπορεί να είμαστε έξω και να πίνουμε χαμογελώντας, αλλά συναισθηματικά δεν βρισκόμαστε καν εκεί. Αλλά ακολουθούμε την παρέα μας, επειδή αν μείνουμε σπίτι, θα νιώθουμε και άσχημα και μόνοι. Όμως πολλές φορές συνειδητοποιούμε ότι ακόμα και σε μια γεμάτη αίθουσα νιώθουμε μόνοι.
Κανείς δεν θέλουμε να μας δει να κλαίμε. Αλλά κλαίμε, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Είναι όλα εκείνα τα συναισθήματα που συσσωρεύονται και δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε.
Επειδή αν κάνουμε τους άλλους να γελάσουν μέσα από τον πόνο μας, αυτό θα μειώσει την ένταση. Ορισμένες φορές οι άνθρωποι που πονούν περισσότερο δείχνουν θετικοί και αστείοι στους άλλους και θέλουν να χαροποιούν τους γύρω τους. Και όλοι μας λένε ότι θα περάσει. Αλλά για κάποιο λόγο, εμείς νιώθουμε σαν ο χρόνος να έχει παγώσει και εμείς να έχουμε παγιδευτεί σε ένα μέρος. Όμως, αυτό θα ξεθωριάσει και αργά ή γρήγορα το χαμόγελο που θα σκάσουμε θα είναι αυθεντικό και αληθινό.
Πηγή : ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Source URL: https://www.music.net.cy/11-pragmata-poy-kanoyme-otan-prospathoyme-na-krypsoyme-oti-poname/
Copyright ©2024 music.net.cy unless otherwise noted.